Ayrılık anları

Hala mahsun yüzü gözümün önünde. Arkamdan öylece bakakaldı, yüzü düştü bakışları daldı,anlam veremedi ki .Neden gidiyordu ki, ne güzel yanyanaydık,oyun oynuyorduk, şarkı söylüyorduk, eğleniyorduk. Öyle bakakaldı....

Ah hep bu sahne ,hergün işe giderken, her seyahate giderken ....
Ama buna alışmamız ve üstesinden gelmemiz lazım.
Hiç bir zaman ona görünmeden kaçmam.Uyuyor olsa bile uyandırır evden çıktığımı gösteririm. Kaç gün eve gelmeyeceğimin bilgisini veririm. Yada eve ne zaman geleceğimi mutlaka söylerim. O anlar, anlamasa da anlar. Gözlerinin içine bakar durumu anlatırım.

Uzmanlar da aynısını söylüyor, size daha önce bahsettiğim kitaplar da da aynı. Çocuğunuza anlatın,durumu açıklayın tavsiyesinde bulunuyor. Olayı trajedi haline getirmeden, çok doğal bir şey yaparken ki ruh halinizde durumu yönetin.
Kapıdan çıkarken çocuk hala ağlıyor diye tekrar dönüp ona sarılmayın , bu olayı daha da duygusallaştırıp çocuğu üzecektir.
Bu durum ilk başlarda sıkıntı olsa da zamanla çocuk alışacak. Anne her gidip sonra geri geldiğinde , çocukta oluşan 'anneyi kaybetme' duygusu zamanla kaybolacak.
Hatta Çocuk daha büyüdüğünde uzun süreli ayrılıklarda , ayrılmadan önce anne çocuğa kendine ait olan birşeyi verip 'gelince senden alacağım' demeliymiş. Böylelikle çocuk annenin tamamen gitmeyeceğini mutlaka geri döneceğini anlayıp rahatlarmış.
Valla ben evden çıkarken kendimi suçlu hissetmemek için Akın'ın büyümüş halini hayal ediyorum. Arkasına bakmadan arkadaşlarıyla buluşmaya gittiğinde beni düşünecek mi? Yooo :) ben yaşlanınca her an dizimin dibinde oturacakmı? Hayır ? (Zaten istemem de yaşasın hayatını)
Yaaa işte hayat böyle.

Herkese sevgiler:)